Selecteer een pagina
Helikopter

Helikopter

De eerste week van augustus is voorbij. En hoppa; er is al wat de deur uit hoor!

Een doos vol kleurplaten en werkjes van de vijf kinderen, 3 tassen met kleding en 2 tassen met kapotte spullen en speelgoed.

Ik had de kinderen gevraagd vijf spullen van hun eigen kamer uit te zoeken en weg te gooien.

helikopter

Bart kwam met een playmobil helikopter.

“Mam, deze doe ik weg. Die is stuk”. Ik kijk en ik slik. En ik denk alleen maar, “die mag niet weg”. Een licht gevoel van paniek gaat door mij heen. “Maar deze helikopter heb ik gekocht voor Joris toen hij mee was naar mijn moeder, bij 1 van haar laatste ziekenhuis opnames. En klopt. Alles wat stuk is kan weg, maar dat geldt toch niet voor dit?”

Er komen een aantal van dat soort gedachten in mij op. Voor ik het weet heb ik een mooie lijst met argumenten waarom deze niet weg kan. Ik besluit de helikopter weg te leggen bij de spullen die weg moeten maar nog niet in een zak of tas liggen. Ik koop tijd. Dat voel ik.

Ik besef dat dit wegdoen bij een herinnering aan mijn moeder hoort. En dat doet pijn.

Na een paar dagen komt er rust in mijn hoofd. Spullen zorgen niet voor de herinneringen. Dat zijn de herinneringen zelf. Ik ben er aan toe. De helikopter mag weg. En ondertussen glimlach ik terwijl ik de helikopter in een zak doe, wat zou mijn moeder hier anders op gereageerd hebben, als er iemand was die spullen makkelijk weggooide en er geen waarde hechtte was zij het wel! 😄

Mijn lieve mams

mama

Stil

Afgelopen week was ik alleen met Lukas thuis. Bartho was met de oudste jongens naar Duitsland op vakantie. Maandag vertrokken ze met grote lachen op hun gezicht. Wat prachtig!

Ik had een duidelijk plan. Ik zou vier ochtenden werken en de middagen en op mijn vrije dag zouden Lukas en ik opruimen. Want tja… er stonden 25 dozen en tassen te wachten.

Ik had al een begin gemaakt en daar wilde ik mee verder. Maar je leest het al. Er staat “ik had en ik zou”.

Soms komen er gebeurtenissen in je leven langs, die je stil laten zijn, die je plan veranderen en die je niet kunt bevatten. Die alle zaken van opruimen tot meer willen sporten, van mopperen op zoveel was tot geen zin hebben, op de achtergrond duwen.

Deze week stond voor mij in het teken van de kwetsbaarheid die ik als moeder voel. Het verdriet wat ik voor een ander voelde bij haar immens verlies en het verdriet wat ik zelf voel bij mijn verlies.

Dan is er genoeg. Dan is er geen ruimte voor opruimen of een plan. Dan is het per moment voelen wat goed is en wat kan. Of niet kan. En dat is voor mij beste manier.