Afgelopen week was ik alleen met Lukas thuis. Bartho was met de oudste jongens naar Duitsland op vakantie. Maandag vertrokken ze met grote lachen op hun gezicht. Wat prachtig!
Ik had een duidelijk plan. Ik zou vier ochtenden werken en de middagen en op mijn vrije dag zouden Lukas en ik opruimen. Want tja… er stonden 25 dozen en tassen te wachten.
Ik had al een begin gemaakt en daar wilde ik mee verder. Maar je leest het al. Er staat “ik had en ik zou”.
Soms komen er gebeurtenissen in je leven langs, die je stil laten zijn, die je plan veranderen en die je niet kunt bevatten. Die alle zaken van opruimen tot meer willen sporten, van mopperen op zoveel was tot geen zin hebben, op de achtergrond duwen.
Deze week stond voor mij in het teken van de kwetsbaarheid die ik als moeder voel. Het verdriet wat ik voor een ander voelde bij haar immens verlies en het verdriet wat ik zelf voel bij mijn verlies.
Dan is er genoeg. Dan is er geen ruimte voor opruimen of een plan. Dan is het per moment voelen wat goed is en wat kan. Of niet kan. En dat is voor mij beste manier.