Om moeder te mogen worden is magisch. Acht jaar geleden werd ik moeder. Mijn zoon Joris werd geboren en ineens was ik het. Moeder. De eerste maanden waren zwaar, ik was erg ziek van de zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig werd het na een paar maanden beter en kon ik echt beginnen met moederen. Ik had een ondernemend jongetje met een energie voor 10. En dat is hij nog steeds!
Joris was bijna één toen onze wereld stil stond. Mijn moeder bleek borstkanker te hebben met uitzaaiingen. De boodschap die ze mee kreeg was; er is geen genezing mogelijk. Alles wat je doet is voor verlenging.
Haar leven en dromen werden verstoord. Ze was nog maar 61. Ze genoot volop van haar kinderen en kleinkinderen. Ze wachtte op het moment dat mijn vader met pensioen zou gaan en ze vaker samen op pad konden gaan. Want echt, ze waren nog zo gek met elkaar. Ze leefden een rustig leven in een rustig dorp. Geen gejaag en drukte, maar tijd voor elkaar en voor de mensen om hun heen. Met liefde werd alles gedaan en iedereen was altijd welkom.
Maanden heb ik rondgelopen met een soort van paniek. “ik kan dit nog niet, ik kan niet net moeder zijn en nu ook voor mijn moeder zorgen.” “ik kan geen afscheid nemen, want ik weet niet hoe het moet”. Ik wist ook niet hoe het moest. Ik voelde eenzaamheid in dit gevoel. En uiteindelijk vond ik een weg.
Bijna elk weekend ging ik met mijn kleine jongen naar mijn ouders. De vreugde van zijn aanwezigheid was energie verhogend voor haar. De boekjes voorlezen gaf haar rust. En hem eten geven gaf haar zorgende rol, die ze altijd zo vol overgave deed, nog meer invulling. Ik heb in die maanden naar haar gekeken en geleerd. Zo doe je dat dus, moeder zijn. Zorgen voor iemand, een huiselijk gevoel creëren, geduldig zijn en iemand eigen dingen laten ontdekken.
En elke zondagavond reed ik terug naar Friesland. Zij en papa stonden bij de oprit te zwaaien. In mijn achteruitkijk spiegel zag ik ze samen. En ik zag mijn zoontje achter in de auto. En ik huilde. Elke keer weer als ik terug reed. Ik was al in de rouw. En ik werd sterker als moeder want ik wist, ik wil alleen het beste voor Joris want het leven kan kort zijn.
Na een tijdje stond mijn moeder niet meer bij de oprit, maar zwaaide ze van achter het raam. Ze kon niet meer mee naar buiten. En na een tijdje stond mijn moeder niet meer achter het raam, ze bleef op de bank liggen, ze kon niet meer lang staan. En de laatste keer dat ik wegreed, heb ik haar samen met mijn vader op bed gelegd, want ze wist niet meer wat ze moest doen. En zo begint rouw. Niet op het moment dat iemand overlijd. Maar op het moment dat je afscheid neemt van je dromen, van je kunnen en van je zijn.