Vroeger. Lang geleden. Toen ik nog bij mijn ouders woonde en rommelkont nummer 1 was zei mijn moeder vaak: “opgeruimd staat netjes Esther.” Vaak nadat mijn slaapkamer leeggehaald, ontsmet en opgeruimd was. Door haar. Ik weet nog dat ik het lastig vond als mijn kamer weer netjes was, alsof ik weer mijn plek moest zoeken en de spulletjes met mij.

Toen ik op mezelf ging wonen klonken de woorden nog na: “als je later op jezelf woont, moet je ook alles zelf doen.” Oei. Dat klonk niet fijn (mijn moeder deed echt heel veel), maar goed, ik kon ook niet altijd bij mijn ouders blijven wonen.

Ik leerde toch zelf opruimen en dat ging best aardig. Ik woonde in studenten kamers of kleine woningen. Best overzichtelijk en makkelijk netjes te houden voor mij. In die periode ben ik ook vaak verhuisd. Ook een goede reden om steeds op te ruimen.

Na mijn laatste verhuizing, kwamen twee huishoudens bij elkaar. Mijn man en ik hadden allebei een woning, eigen spullen en spullen van de kinderen. Mijn woning verkocht ik terwijl ik herstelde van een longontsteking en 26 weken in verwachting was. Veel spullen zijn uit gemak in dozen beland, of zaten nog in dozen van mijn vorige verhuizing.

Na de bevalling brak een moeilijke tijd aan. De kleinste huilde veel en ik was lichamelijk letterlijk uitgeput van de longontsteking en bevalling. En weet je wat ik ging doen? Ik ging opruimen. Werkelijk, ik ging niet om hulp vragen bij de huisarts. Of ontspannen. Of gezond eten of wat je ook kan doen om fitter te worden. Nee!

Ik.

Ging.

Opruimen.

Het eerste wat ik deed was de kleding uitzoeken zoals Marie Kondo mij vertelde hoe ik dat moest doen. Het was alsof ik therapeutisch bezig ging om alles onder controle te krijgen. En ik hoorde de woorden van mijn overleden moeder steeds zeggen: “Opgeruimd staat netjes Esther.” Op die manier was ze steeds bij me. Ze keek over mijn schouder mee en ik kon op haar schouder uithuilen wanneer dat nodig was.

Stap voor stap begon mijn proces. Alle kleding werd uitgezocht. Ook van de kinderen, mijn man en de voorraad kleding die in de kasten lag. Met vijf jongens dacht ik namelijk altijd dat het eens van pas kon komen, wanneer
de oudsten ergens uitgroeiden. Ik kon wel een weeshuis kleden met de hoeveelheid voorraad die ik had😄.

Daarna kwamen de boeken. En ik had heel veel boeken. Grotendeels nog in dozen want we konden het niet kwijt in huis. Ik was erg gehecht aan mijn verzameling en toch heb ik heel veel weggedaan.

Ook de papieren van de administratie werden onder handen genomen. En alles gedaan volgens haar methode. Voor mij werkte dat heel goed en kreeg ik de basis op orde.

Ik ben nog niet klaar en ik ben bijna vier jaar verder. Dat geeft niet, ik heb geen tijd in mijn hoofd wanneer dit af moet zijn. Enige wat nog moet gebeuren zijn de opslagkasten op de tweede verdieping, de garage en mijn werkkamer. Die laatste wordt nu gebruikt voor opslag wat weg kan, op marktplaats gezet moet worden of wat gemaakt moet worden.

Wat doe om er voor te zorgen dat het netjes blijft:

• wanneer ik ga opruimen begin ik met iets wat al netjes is. Ik loop het even na. Vaak kan er toch nog iets weg en zo blijft het opgeruimd.

 

 

• bij alles wat ik nodig heb, denk ik goed na of ik het echt nodig heb of dat het een impuls is om het te willen kopen. Vaak kun je het wel even lenen, is de noodzaak toch minder groot of is het prima een verlangen te houden.
• de kinderen worden hier ook in meegenomen. Ze weten dat ze met hun verjaardag een paar mooie cadeaus krijgen en dat ze niet overstelpt worden met veel prullaria van Action kwaliteit.
• één van onze doelen is om onze restschuld van mijn oude woning versneld af te lossen. Alles wat wij besparen door niet te kopen werkt voor ons andere doel. Dat is voor ons heel stimulerend. Omdat wij een financieel plan hebben voor ons huishouden, houden wij ook grip op wat je uit wilt geven of uit kunt geven. Zo weet je dat je nooit aan het einde van je geld nog een stuk maand over houdt.

Ik denk dat mijn verhaal voor veel vrouwen hetzelfde geldt. Je hebt tijd nodig om door je spullen te gaan. Gun jezelf die tijd. Gun jezelf je verdriet, maar blijf het niet vasthouden. Ook niet in je spullen.

Gun jezelf de mooie herinneringen wanneer je de babykleertjes vasthoudt van je puber nu. Maar gun jezelf ook ruimte om op te ruimen. Om door te gaan. Spullen moeten jou niet bezitten, jij bezit je spullen. En jij hebt de keuze welke spullen dat zijn.

Liefs Esther