Afgelopen week heb ik weer een mooie en bijzondere week gehad. Allereerst waren er de “gewone” dagelijkse dingen. De kinderen gingen naar school, ik had mijn werk en ondertussen bleven de wasjes draaien.
Dinsdag vierden we Bart zijn verjaardag met 3 vriendjes. Dit was een mooie groepje. Niet te groot, waardoor het voor de kinderen ook gezellig en overzichtelijk was. Na school hebben we ze meegenomen naar huis. Daar hebben ze gespeeld en cakejes gegeten. Buikjes vol en op naar “de Naturij”. Rennen, spelen en klimmen was wel aan de jongens besteed. Thuis hebben we afgesloten met friet en hup, om 17:00 uur met z’n allen in de auto en heb ik ze naar huis gebracht.
De dag daarna was heel bijzonder. Ik mocht mee werken aan het programma “Ik mis je” van de EO. In dit programma mag je als nabestaande je verhaal vertellen. Wat was het waardevol om nog eenmaal het hele verhaal van mijn moeder te vertellen. In het dagelijkse leven gebeurd dat niet zo vaak meer. Wel fragmenten of dat er kort een herinnering voorbij komt, maar echt een gesprek over hoe het met haar gegaan is niet meer. Wat fijn om te mogen vertellen hoe blij ik ben dat zij mijn moeder mocht zijn. En compliment voor het team. Wat een fijne mensen waren dat, hierdoor was het voor mij relaxt en heel waardevol. En na de opnames had mijn vader heerlijke boerenkool gemaakt. Lekker hoor zo’n Hollands maaltje eten bij paps.
De dagen daarna stonden in het teken van werk, de verjaardag van mijn schoonmoeder en mijn planning volgen, voor het Sinterklaasfeest. We vieren dit woensdag 5 december met z’n zevenen. Zaterdag ben ik op pad geweest voor de cadeaus. Vooraf had ik de kinderen het Intertoys boek laten zien en ze mochten allemaal omcirkelen wat ze wilden hebben. Vrijdagavond heb ik alles doorgenomen en per persoon een lijstje gemaakt. En zaterdag was het zover. Me against de Sinterklaascadeaus :). Dat ging uitstekend. Door de goede voorbereiding en het personeel regelmatig te vragen waar wat lag kon ik snel verzamelen wat ik nodig had. De cadeaus van Bartho waren iets lastiger want daarvoor ging ik van de ene naar de andere winkel. Maar hè, dat was prima want ik had daardoor gelijk mijn 10.000 stappen gezet.
In deze week zat alles wat ik wil: tijd met de kinderen, werken (voor mijn eigen bedrijf en het kinderdagverblijf), familietijd, nieuwe herinneringen maken, tijd met Bartho, relax momenten en gezelligheid.
Ik kreeg deze week ook vragen over mijn planning. “Hoe doe je dat toch?” “Het lijkt alsof je het altijd druk hebt, maar je komt vaak zo rustig over.” “wow, je hebt een samengesteld gezin met 5 kinderen, werk, huishouden, etc. maar hoe dan?”
Binnenkort ga ik daar een blog over schrijven en leuk nieuws, begin volgend jaar ga ik daar ook een kort online programma voor maken. Want echt, zo deed ik het eerder niet, want voor wie mij niet persoonlijk kent:
Ik was chaotisch
Ik was rommelig
Ik ben een grijs gebiedje ADD/ADHD/Hoogbegaafd
Vijf kinderen hebben = per definitie chaotisch
Door mijn creativiteit spring ik soms van het één in het ander en maak ik niet af waar ik mee bezig ben.
Ik heb het geleerd. Iedereen kan het volgens mij leren. En omdat het voor mij ging werken, merkte ik dat het goed voor mij was. Ik houd tijd over en ik hoef me niet meer druk te maken over dat ik dingen vergeet of dat ik stressend door de winkelstraten ren één dag voor Sinterklaas. En is mijn leven saai geworden door het plannen? Nope. Juist niet!!!
Om moeder te mogen worden is magisch. Acht jaar geleden werd ik moeder. Mijn zoon Joris werd geboren en ineens was ik het. Moeder. De eerste maanden waren zwaar, ik was erg ziek van de zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig werd het na een paar maanden beter en kon ik echt beginnen met moederen. Ik had een ondernemend jongetje met een energie voor 10. En dat is hij nog steeds!
SAMSUNG
Joris was bijna één toen onze wereld stil stond. Mijn moeder bleek borstkanker te hebben met uitzaaiingen. De boodschap die ze mee kreeg was; er is geen genezing mogelijk. Alles wat je doet is voor verlenging.
Haar leven en dromen werden verstoord. Ze was nog maar 61. Ze genoot volop van haar kinderen en kleinkinderen. Ze wachtte op het moment dat mijn vader met pensioen zou gaan en ze vaker samen op pad konden gaan. Want echt, ze waren nog zo gek met elkaar. Ze leefden een rustig leven in een rustig dorp. Geen gejaag en drukte, maar tijd voor elkaar en voor de mensen om hun heen. Met liefde werd alles gedaan en iedereen was altijd welkom.
Maanden heb ik rondgelopen met een soort van paniek. “ik kan dit nog niet, ik kan niet net moeder zijn en nu ook voor mijn moeder zorgen.” “ik kan geen afscheid nemen, want ik weet niet hoe het moet”. Ik wist ook niet hoe het moest. Ik voelde eenzaamheid in dit gevoel. En uiteindelijk vond ik een weg.
Bijna elk weekend ging ik met mijn kleine jongen naar mijn ouders. De vreugde van zijn aanwezigheid was energie verhogend voor haar. De boekjes voorlezen gaf haar rust. En hem eten geven gaf haar zorgende rol, die ze altijd zo vol overgave deed, nog meer invulling. Ik heb in die maanden naar haar gekeken en geleerd. Zo doe je dat dus, moeder zijn. Zorgen voor iemand, een huiselijk gevoel creëren, geduldig zijn en iemand eigen dingen laten ontdekken.
En elke zondagavond reed ik terug naar Friesland. Zij en papa stonden bij de oprit te zwaaien. In mijn achteruitkijk spiegel zag ik ze samen. En ik zag mijn zoontje achter in de auto. En ik huilde. Elke keer weer als ik terug reed. Ik was al in de rouw. En ik werd sterker als moeder want ik wist, ik wil alleen het beste voor Joris want het leven kan kort zijn.
Na een tijdje stond mijn moeder niet meer bij de oprit, maar zwaaide ze van achter het raam. Ze kon niet meer mee naar buiten. En na een tijdje stond mijn moeder niet meer achter het raam, ze bleef op de bank liggen, ze kon niet meer lang staan. En de laatste keer dat ik wegreed, heb ik haar samen met mijn vader op bed gelegd, want ze wist niet meer wat ze moest doen. En zo begint rouw. Niet op het moment dat iemand overlijd. Maar op het moment dat je afscheid neemt van je dromen, van je kunnen en van je zijn.
Yes. Ik heb vakantie. Heerlijk. Ik ben drie weken vrij. De eerste week is nu. Afgelopen vrijdag zijn we met z’n vijven vertrokken naar Groenlo voor een weekje vakantie. Afgelopen maandag kwamen Thomas en Giel erbij. Gezellig! We zijn compleet.
Aangekomen op het vakantiepark pak ik de spullen uit en besef me hoe snel dat gaat. Fijn hoor als je als minimalistische moeder in spé steeds beter wordt in het minimaal meenemen van kleding en spullen 😄.
’s Avonds loop ik alleen even een rondje over het park. Hetzelfde park waar ik als klein meisje kwam met mijn ouders. Vijf zomers lang. Mijn vader vertelde dat hij dan op de eerste avond naar de telefooncel liep om zijn moeder te bellen om te zeggen dat alles goed ging. Ik pak mijn mobiel en bel mijn vader. Om te vertellen dat alles goed gaat!
De herinnering aan die zomers zijn mooi. Er lijkt alleen maar mooi weer te zijn, het zwembad om in te duiken, witte bolletjes bij het ontbijt en mijn moeder die altijd bij de caravan was. De werkelijkheid zal vast anders zijn geweest. Onbewust loop ik naar de plek waar ooit die caravan stond. Er staan nu nieuwe vakantievilla’s. Ik denk eraan dat het jammer is dat ik mijn moeder niet kan vragen hoe zij alles deed en of ze echt hele dagen bij de caravan was, haha.
Na een paar warme herinneringen meer, trakteer ik mezelf op een ijsje en loop dan terug naar het huisje. Ik voel me gelukkig als moeder met mijn mooie kinderen. En ik voel me gelukkig dat ik zo’n lieve moeder had.
Vandaag was ik met Bart en Lukas bij opa Mannes. We hadden er gelogeerd na de verjaardag van ons lieve neefje. Het was mooi weer voor een ijsje. Dus hup naar de Jamin in het dorp.
Vandaag met Lukas en Bart
Zittend op het bankje dacht ik terug aan een dag, zo’n 5 jaar geleden. Joris was toen bijna 3 jaar. Het was mooi weer. Dus hup we gingen naar de Jamin in het dorp voor een ijsje. Mijn moeder was toen al ziek en kon niet meer mee met dit soort uitjes. Joris, opa Mannes en ik hebben met z’n drieën een ijsje gegeten en ik heb deze foto gemaakt. Daarna gingen we terug naar oma Jennie.
Joris en opa
Terug naar vandaag; nadat het ijsje op was schoot er even door mijn hoofd “zullen we langs mama?” Ik dacht er even over na en kon het nog niet beslissen. Toen zei mijn vader:”we kunnen ook even langs je moeder?” Bijzonder, blijkbaar had hij dezelfde gedachte. Dus daar gingen we. Bart en Lukas waren er nog niet eerder geweest. Op de begraafplaats aangekomen gingen we naar oma’s plekje. Eenmaal daar vroeg Bart “krijg ik hier ook een plekje?” Zo’n pure kinder reactie. Prachtig. Ik heb uitgelegd dat als hij eerst maar zo oud moet worden als Pake, hij ook een plekje krijgt (Pake werd 100!!!). We hebben oma Jennie’s plekje schoongemaakt en daarna gingen weer naar opa’s huisje.
2 dagen. Zomaar een dag in 2013 en zomaar een dag in 2018.
De eerste week van augustus is voorbij. En hoppa; er is al wat de deur uit hoor!
Een doos vol kleurplaten en werkjes van de vijf kinderen, 3 tassen met kleding en 2 tassen met kapotte spullen en speelgoed.
Ik had de kinderen gevraagd vijf spullen van hun eigen kamer uit te zoeken en weg te gooien.
Bart kwam met een playmobil helikopter.
“Mam, deze doe ik weg. Die is stuk”. Ik kijk en ik slik. En ik denk alleen maar, “die mag niet weg”. Een licht gevoel van paniek gaat door mij heen. “Maar deze helikopter heb ik gekocht voor Joris toen hij mee was naar mijn moeder, bij 1 van haar laatste ziekenhuis opnames. En klopt. Alles wat stuk is kan weg, maar dat geldt toch niet voor dit?”
Er komen een aantal van dat soort gedachten in mij op. Voor ik het weet heb ik een mooie lijst met argumenten waarom deze niet weg kan. Ik besluit de helikopter weg te leggen bij de spullen die weg moeten maar nog niet in een zak of tas liggen. Ik koop tijd. Dat voel ik.
Ik besef dat dit wegdoen bij een herinnering aan mijn moeder hoort. En dat doet pijn.
Na een paar dagen komt er rust in mijn hoofd. Spullen zorgen niet voor de herinneringen. Dat zijn de herinneringen zelf. Ik ben er aan toe. De helikopter mag weg. En ondertussen glimlach ik terwijl ik de helikopter in een zak doe, wat zou mijn moeder hier anders op gereageerd hebben, als er iemand was die spullen makkelijk weggooide en er geen waarde hechtte was zij het wel! 😄
Afgelopen week was ik alleen met Lukas thuis. Bartho was met de oudste jongens naar Duitsland op vakantie. Maandag vertrokken ze met grote lachen op hun gezicht. Wat prachtig!
Ik had een duidelijk plan. Ik zou vier ochtenden werken en de middagen en op mijn vrije dag zouden Lukas en ik opruimen. Want tja… er stonden 25 dozen en tassen te wachten.
Ik had al een begin gemaakt en daar wilde ik mee verder. Maar je leest het al. Er staat “ik had en ik zou”.
Soms komen er gebeurtenissen in je leven langs, die je stil laten zijn, die je plan veranderen en die je niet kunt bevatten. Die alle zaken van opruimen tot meer willen sporten, van mopperen op zoveel was tot geen zin hebben, op de achtergrond duwen.
Deze week stond voor mij in het teken van de kwetsbaarheid die ik als moeder voel. Het verdriet wat ik voor een ander voelde bij haar immens verlies en het verdriet wat ik zelf voel bij mijn verlies.
Dan is er genoeg. Dan is er geen ruimte voor opruimen of een plan. Dan is het per moment voelen wat goed is en wat kan. Of niet kan. En dat is voor mij beste manier.
Wij gebruiken cookies om onze website en onze service te optimaliseren.
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
