Ken je dat?
Ken je dat? Van die dagen of weken die niet lopen? Het lijkt te stokken en moeizaam te gaan.
Eigenlijk voel ik dat al vanaf februari. Eerst had ik een longontsteking, daarna ben ik te snel weer van alles gaan doen. Een gezin van zeven draaiende houden en mijn werk vragen ritme en aandacht. Ik vind het dan lastig om daar heel begrenst mee om te gaan.
Vervolgens overleed er iemand in mijn nabijheid. Dat is op zich al een heel verdrietig gebeuren. In die dagen voelde ik ook steeds flashbacks naar de periode dat mijn moeder overleed, bijna vijf jaar geleden. De rouw was er even weer heel intens.
Deze week ben ik met een deel van mijn gezin op vakantie geweest. Het was alsof de mantel van rouw en vermoeidheid van me afgleed. Ik heb er weer zin in, ik ga mijn doelen weer bewust beleven en ik ben weer begonnen met schrijven.
Het leven is niet een aaneenschakeling van mooie momenten. Er zitten ook periode bij die niet mooi zijn. Dat is prima. Alles mag er zijn.