Vijf jaar en een beetje geleden was ik hoogzwanger van Bart. Ik was toen uitgerekend op 3 december. Ik hoopte stiekem dat hij iets eerder geboren zou worden zodat hij niet een Sinterklaas cadeau zou worden.
Hij vond dat ook een goed plan en 21 november 2013 was het zover. Na een fijne (ja echt, dat kan) bevalling van 4 uren ontmoette ik hem. Zijn ogen, precies als die van zijn vader, keken mij aan en ik overstroomde van liefde. Bart was er.
Rustig, geduldig, intelligent en lief beschrijft hem het beste. Ook daarin lijkt hij op zijn vader. Stellig en zijn eigen mening hebben hoort ook bij hem. Dat komt van mij.
Afgelopen week hebben we zijn verjaardag gevierd. De dag zelf met opa en oma en zijn broers. Afgelopen zondag kwamen opa en tante Arjanne met neef en nichtje op bezoek. Morgen is zijn vriendjesfeestje aan de beurt. Na schooltijd komen ze gezellig mee naar huis. We zijn even hier en gaan daarna naar de kinderboerderij.
Ongelooflijk hoe clichés altijd waar zijn… want waar blijft de tijd? Zo werd hij geboren en zo is hij 5. Bart is vier weken nadat mijn moeder overleed geboren. Sterven en leven, lag zo dichtbij bij elkaar en juist dat maakt hem bijzonder. Hij was het voor wie ik rustig door ging, die de glimlach op mijn gezicht terughaalde en mij liet verwonderen wat het leven betekent. We hebben hem Bart genoemd omdat mijn opa Bart heette en ik Bart zou zijn genoemd als ik een jongen was. Daarnaast heette zijn Pake Barthold en heet Bart’s vader Bartho. Van twee kanten was dit meer dan logisch. Zijn naam is van Germaanse afkomst en betekent “Stralend”.
En stralend gaat hij door het leven. En stralend heeft hij mij geholpen in een heftige tijd van mijn leven.
Ja hoor, dit jaar gaat hij er komen. De eerste foto van de schoolfotograaf met mijn drie kinderen samen op één foto. Je wilt niet weten hoe ongelooflijk blij ik hiermee ben. Maar waarom dan? Het is toch gewoon een foto?
Al weken lang zag ik hem voorbijkomen om de planner. De schoolfotograaf. We mochten als één van de eerste voor de groepsfoto omdat de peuters zouden beginnen. Lang leven Lukas.
8:10 was ik op school. Mooi op tijd. We liepen naar de gemeenschapsruimte en daar was de fotograaf toch al druk bezig. We waren als derde aan de beurt en de rij achter mij liep ook al vol. Wachtende ouders met kinderen die niet wilden wachten. Dat is al een combinatie voor succes.
De jongens luisterden goed en ze waren blij. Dit ging goed. We mochten even voor een ander gezin. Het meisje daarvan wilde niet. absoluut niet en huilde lange halen. Joris, Bart en Lukas liepen rustig naar de fotograaf. Ik checkte nog snel hun haar. Een paar plukjes waren die ochtend al niet meer in model te brengen, dus dat lukte nog steeds niet. Nou ja, het is zoals het is, dit is typisch hun haar dus prima zo.
Klik, klik, klik en na een paar minuten was het klaar. Wow. Dit ging te goed, kwam er nog een addertje onder het gras vandaan? Gingen ze nog over apparatuur vallen of zouden ze zo dan nog ruzie krijgen? Ik was op alles voorbereid. Dit ging te goed.
Dat leer je op een gegeven moment als moeder he? Dat je alle scenario’s meemaakt; van vallen in een plas water net voor de foto tot een weigerende peuter en als een peuter weigert, dan weet je het wel…
Na afloop van de foto’s loop ik trots naar mijn auto en ben ik trots. De jaren hiervoor stond ik niet in de rij. De gedachte dat ik met drie kinderen ergens naar toe moest was eigenlijk al too much. Mijn lijf werkte niet mee, ik was te moe voor alles. Ik was bang dat ze zouden gaan huilen en ruziën en dat ik dan enorme stress zou krijgen. Dit vijfde schooljaar van Joris is het mij dan eindelijk gelukt om te gaan voor een groepsfoto van de kinderen. En ze hebben hun haar niet perfect en ook de kleren zijn niet op elkaar “Name it” afgestemd. Maar wie maakt dat wat uit. Wij hadden een leuke start van de dag.
Mama moet het doehoen… en vanmorgen waren deze woorden niet eens aan mij gericht. Ik hoorde deze woorden een paar tafels verderop. Ik was aan het ontbijten in het hotel en las de Linda. Mijn eigen drie kinderen zijn bij hun vaders, mijn twee stiefkinderen bij hun moeder en ik ben een paar dagen alleen op pad.
Deze woorden hadden thuis prima uitgesproken kunnen worden. Een voorbeeld; wanneer Lukas moe is en Joris wil hem helpen om zijn schoenen uit te trekken zegt Lukas vaak:”nee, mama moet het doehoen”. Ook echt zo, met een lange extra lettergreep. Alsof dat helpt. Hoewel er bij ons thuis met zeven mensen dus vaak wel iemand is die wil en kan helpen, is het toch vaak “mama of Esther moet het doen”.
Als mama voel ik mij ook echt het middelpunt van ons samengestelde gezin. Ik regel, plan, chauffeur, plak pleisters, knuffel en ruim op. En nog veel meer. Maar los daarvan, ben ik nog meer Esthers. Er zijn zoveel rollen die we als vrouw hebben. En dat kan ingewikkeld zijn en soms kom je in knoei met wat je wilt, wat er verwacht wordt en wat moet.
Dit weekend kies ik voor mijn creativiteit en mijn bedrijf. Ik ben 3 dagen in een hutje (lees hotel) op de hei (lees aan de rand van een dorp). Ik schrijf, denk, rust uit en geef mezelf daarmee de rust en de ruimte die ik zo nu en dan nodig heb om ook al het andere dat er is, op een fijne en warme manier te kunnen doen. Die keuze maken is voor mij nog niet makkelijk. Pas donderdagavond, toen een paar dingen op hun plek vielen, heb ik geboekt. En ik bleef twijfelen tot bijna aan de bestemming toe. Eenmaal hier gekomen, voelde ik waarom ik dit ook alweer deed. Daarna was het goed.
Mama’s hoeven niet alles te doen, ook al denken ze soms van wel. Mama’s mogen ook gewoon Esther, Silvia, Cindy, Monica of Petra zijn. Met hun eigen tijd en invulling daarvan. Vaak is dit wel een keuze die je moet maken en plannen. Voor je het weet ben je zomaar weer een tijd verder, want er is altijd wel iets te doen met een gezin.
En dat is mijn stap als moeder. Ik leer dat mijn kinderen het ook goed hebben wanneer ik er even niet ben. En ik geef mezelf tijd voor al het andere wat ik ook in mij heb.
Wij gebruiken cookies om onze website en onze service te optimaliseren.
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
