Vroeger had ik een hekel aan schoonmaken, zeg tot een jaar of drie geleden. Mijn moeder riep steeds toen ik nog thuis woonde: “ik moet nog zien hoe dat bij jou gaat, als je later je eigen huis hebt!” Ik was chaotisch en rommelig, maar ik wist alles meestal snel te vinden.
Drie jaar geleden was het hier meer dan spitsuur in het gezin; met een baby, een dreumes en 3 kleine jongens. Zelf had ik een bloedwaarde van alles dik in het rood dus ik was leeg, op en uitgeput. Een fysieke burnout noemde de huisarts het. Mijn koppie wilde wel. Dat was niet handig. Ik bleef zo goed als fulltime werken, voor mijn gezin zorgen en ondertussen moest er nog schoon gemaakt worden. En dat vond ik al niets aan.
Tijd voor keuzes maken. Dat heb ik gedaan. Onder andere heb ik mij verdiept in het doen van taken door nonnen en door mensen die in een kibboets werken. Ze werken met het gevoel van dankbaarheid en bijna meditatief aan hun taken. Aan alles wat er moet gebeuren. Ik ging dat ook proberen.
Dat lukte eerst helemaal niet. Sterker nog, ik werd er nog chagrijniger van. En toen kwam dat moment. Het eerste moment dat ik rust begon te ervaren tijdens het huishouden. Dat ik hoop kreeg dat het mij zou gaan lukken. Dat ik het op orde zou krijgen en zou wonen in een schoon en opgeruimd huis. Na veel oefenen en veel klussen werkt het voor mij nu zo.
Ik ben dankbaar als ik 5 manden met was mag opvouwen (per dag dan hè, we zijn een groot gezin ), ik ben dankbaar als ik kilo’s aardappels in de week wegschil. Ik ben dankbaar als ik vieze handjes van de ramen af aan het wassen ben. Ik heb mijn kinderen. Ik mag voor ze zorgen. Ze zijn gezond. En dat is onnoembaar waardevol. Dus de was, de aardappels en de ramen wassen doe ik met liefde, met de hoofdletter L.
Oké. Of eigenlijk niet oké. Ik weet niet wat voor een gevoel ik heb over mijn augustus opruimmaand.
Mijn niet oké gevoel komt omdat ik het niet ga halen om 25 dozen, tassen en bakken gevuld weg te doen, er staan er nog 3. Hoe komt dat toch. Ik ben toch van de lijstjes en strakke planningen? De afgelopen maand had ik geen lijstjes en strakke planning. Door de vakantie periode liep het allemaal wat anders en ik ben veel bezig geweest met de opzet van mijn eigen bedrijf.
Mijn oké gevoel komt door wat ik wel heb weggedaan:
70 kledingstukken, bekleding stoel, luiers, 25 speelgoeddingen, 8 paar schoenen, 4 onderzetters, 2 vazen, 5 lichtjes, dienblad, plant, waterkoker, bal, 6 tijdschriften, 5 kabels, adapter, speelkleed, klok, robot, tv-kastje, tas, appelschiller, 3 boeken, 3 messen, spaarpot, waterkoppelstuk, rok van mn moeder, doos blokken, 30 batterijen, buitenspeelhuis en doeltje, 2 dozen papier en 2 tassen afval.
Dat zijn 182 items heb ik net uitgerekend. Dat is meer dan ik dacht en ik vind dat een mooi resultaat! Mijn oké gevoel komt ook omdat ik veel gewerkt heb aan mijn coachingpraktijk en naast mijn andere werk ook lekker vakantie heb gevierd met mijn gezin.
Dus terugkomend op mijn eerste alinea. Al schrijvende kom ik erachter dat ik een oké gevoel over mijn opruimmaand heb, die ik hierbij sluit omdat ik morgen lekker op vakantie ga met mijn gezin!
De eerste week van augustus is voorbij. En hoppa; er is al wat de deur uit hoor!
Een doos vol kleurplaten en werkjes van de vijf kinderen, 3 tassen met kleding en 2 tassen met kapotte spullen en speelgoed.
Ik had de kinderen gevraagd vijf spullen van hun eigen kamer uit te zoeken en weg te gooien.
Bart kwam met een playmobil helikopter.
“Mam, deze doe ik weg. Die is stuk”. Ik kijk en ik slik. En ik denk alleen maar, “die mag niet weg”. Een licht gevoel van paniek gaat door mij heen. “Maar deze helikopter heb ik gekocht voor Joris toen hij mee was naar mijn moeder, bij 1 van haar laatste ziekenhuis opnames. En klopt. Alles wat stuk is kan weg, maar dat geldt toch niet voor dit?”
Er komen een aantal van dat soort gedachten in mij op. Voor ik het weet heb ik een mooie lijst met argumenten waarom deze niet weg kan. Ik besluit de helikopter weg te leggen bij de spullen die weg moeten maar nog niet in een zak of tas liggen. Ik koop tijd. Dat voel ik.
Ik besef dat dit wegdoen bij een herinnering aan mijn moeder hoort. En dat doet pijn.
Na een paar dagen komt er rust in mijn hoofd. Spullen zorgen niet voor de herinneringen. Dat zijn de herinneringen zelf. Ik ben er aan toe. De helikopter mag weg. En ondertussen glimlach ik terwijl ik de helikopter in een zak doe, wat zou mijn moeder hier anders op gereageerd hebben, als er iemand was die spullen makkelijk weggooide en er geen waarde hechtte was zij het wel! 😄
Dozen, vuilniszakken, shoppers en plastic tasjes. Allemaal op de nominatie om mijn huis te verlaten.
Ik stond al op het punt ze weg te doen maaaaaaaar….. toen kwam mijn augustus challenge in mij op 😄.
Ik ga er voor zorgen dat al deze dozen, shoppers, plastic zakken en opbergers gevuld het huis uit gaan! We gaan augustus weer lekker opruimen, Marie Kondoën, minsgamen en alles is één. Handig want in september is er een rommelmarkt op mijn werk, er kan vast ook van alles naar de kringloop en de stort.
Het is nog geen augustus, maar een plan van aanpak en van alles klaar zetten is het halve werk voor een succesvol einde 😄.
Oké, wat ben ik allemaal tegen gekomen? Trouwens wat helpt in het opruimen en schoonmaken is horen dat je allergisch bent voor huismijt! Dit hoorde ik vorige week dus los van wat er op de foto staat, is er nog meer mijn slaapkamer uit gegaan 😄
Terug naar de spullen van de foto; Een oude radio, tekeningen van de kinderen, speelgoed van de kinderen, deodorant, een pyjama en foto’s.
Maar het leukste wat ik tegenkwam was een vogelhuisje van Joris. Dit was een bouwpakketje wat oma Jennie gegeven had. Mijn moeder is bijna vijf jaar geleden overleden. Vlak daarna heeft Joris het gemaakt en het heeft jaren op zijn kamer gestaan. Laatst met het opruimen van zijn kamer wilde hij het niet meer. En ik? Ik kan het nog niet wegdoen. Ik kan al veel wegdoen, maar spullen gelinkt aan mijn moeder vallen nog niet in die categorie…
Oei oei oei. Er zijn van die plekjes in mijn huis die zomaar ineens volstaan. Ja echt. Zomaar.
Mijn doel is om al deze plekjes te gaan opruimen. Stap 1:
Hier gaan we deze week mee beginnen. Het is 1 doos, 1 mand, 1 oude radio en een autobanddoos (ik weet niet hoe ik dat anders moet omschrijven 😂). Ik heb werkelijk geen idee wat ik ga tegen komen.
Dit heeft zich de afgelopen drie maanden verzameld in een hoekje in onze slaapkamer. En wat zo raar is, op een gegeven moment lijkt het alsof het er hoort te staan. Alsof het altijd al zo geweest is en zag ik het niet eens meer dat het er stond. Totdat ik mijn kamer ging opruimen en dit ineens weer zag. Eigenlijk zoals mijn instapost van gisteren. Als je weer eens iets bekijkt vanuit een andere hoek, lijkt de wereld ook anders.
Wij gebruiken cookies om onze website en onze service te optimaliseren.
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
