Dat klinkt misschien gek; ”ik heb geen vakantie”. In de tijd dat veel mensen in Frankrijk of Italië zitten en de zomervakantie voor alle regio’s gestart zijn, roep ik dat ik geen vakantie heb!
Dagje Hellendoorn
Vorige week zijn we wel een weekje weggeweest naar Groenlo. Dat was leuk. De kinderen kennen de camping goed. Er zijn leuke activiteiten en elke dag naar het subtropisch zwembad is een feestje. De reden dat we daar naar toe gaan is eigenlijk omdat ik het nog niet zie zitten om een retourtje Frankrijk te doen met 5 jongens in één auto…
Dus het weekje weg hebben we gehad en we zijn vanaf nu lekker thuis. Ik bedacht mij ineens dat de vakantie voor mij niet anders voelt dan anders. En daar was ik zo blij mee. Ineens viel het op zijn plek waar ik jaren aan gewerkt heb. Voorheen leefde ik naar de vakantie toe en moest ik eerst bijkomen van het werk voordat ik echt kon relaxen.
Joris en Thomas
Giel
Lukas en Bartho
Een paar jaar geleden wilde in mijn leven anders invullen; meer tijd voor mijn gezin, geen opvang meer voor de kinderen, meer rust en een easy living. De uitvoering van dat plan was er niet van de een op andere dag. Allereerst moest ik van werk veranderen om dat te realiseren. Dit betekende een fors gedeelte van mijn salaris inleveren. Daarnaast moesten de werktijden bij mijn gezinstijden passen én ik wilde minder reistijd. Maar ik vond het! Ik werk nu elke ochtend en twee avonden per week en ik ben vanaf 14:00 uur thuis met de kinderen. Ik heb geen stress meer rond het avondeten om vermoeide kinderen op te halen van de opvang. Ik kan zelf met ze naar de sportactiviteiten en het beste; ik heb tijd voor een boekje lezen ’s middags of lekker niets te doen.
De vakantieperiode voelt wel relaxter omdat we ’s ochtends niet naar school hoeven en aan de andere kant is het voor mij soms iets intensiever omdat ik nu fulltime ge-mama heb . We starten de eerste twee weken met 5 kinderen, dan hebben we één week 3 kinderen. Vervolgens in week 4 en 5 hebben we 2 kinderen om af te sluiten in week 6 met 4 kinderen.
Vijf jaar en een beetje geleden was ik hoogzwanger van Bart. Ik was toen uitgerekend op 3 december. Ik hoopte stiekem dat hij iets eerder geboren zou worden zodat hij niet een Sinterklaas cadeau zou worden.
Hij vond dat ook een goed plan en 21 november 2013 was het zover. Na een fijne (ja echt, dat kan) bevalling van 4 uren ontmoette ik hem. Zijn ogen, precies als die van zijn vader, keken mij aan en ik overstroomde van liefde. Bart was er.
Rustig, geduldig, intelligent en lief beschrijft hem het beste. Ook daarin lijkt hij op zijn vader. Stellig en zijn eigen mening hebben hoort ook bij hem. Dat komt van mij.
Afgelopen week hebben we zijn verjaardag gevierd. De dag zelf met opa en oma en zijn broers. Afgelopen zondag kwamen opa en tante Arjanne met neef en nichtje op bezoek. Morgen is zijn vriendjesfeestje aan de beurt. Na schooltijd komen ze gezellig mee naar huis. We zijn even hier en gaan daarna naar de kinderboerderij.
Ongelooflijk hoe clichés altijd waar zijn… want waar blijft de tijd? Zo werd hij geboren en zo is hij 5. Bart is vier weken nadat mijn moeder overleed geboren. Sterven en leven, lag zo dichtbij bij elkaar en juist dat maakt hem bijzonder. Hij was het voor wie ik rustig door ging, die de glimlach op mijn gezicht terughaalde en mij liet verwonderen wat het leven betekent. We hebben hem Bart genoemd omdat mijn opa Bart heette en ik Bart zou zijn genoemd als ik een jongen was. Daarnaast heette zijn Pake Barthold en heet Bart’s vader Bartho. Van twee kanten was dit meer dan logisch. Zijn naam is van Germaanse afkomst en betekent “Stralend”.
En stralend gaat hij door het leven. En stralend heeft hij mij geholpen in een heftige tijd van mijn leven.
Ja hoor, dit jaar gaat hij er komen. De eerste foto van de schoolfotograaf met mijn drie kinderen samen op één foto. Je wilt niet weten hoe ongelooflijk blij ik hiermee ben. Maar waarom dan? Het is toch gewoon een foto?
Al weken lang zag ik hem voorbijkomen om de planner. De schoolfotograaf. We mochten als één van de eerste voor de groepsfoto omdat de peuters zouden beginnen. Lang leven Lukas.
8:10 was ik op school. Mooi op tijd. We liepen naar de gemeenschapsruimte en daar was de fotograaf toch al druk bezig. We waren als derde aan de beurt en de rij achter mij liep ook al vol. Wachtende ouders met kinderen die niet wilden wachten. Dat is al een combinatie voor succes.
De jongens luisterden goed en ze waren blij. Dit ging goed. We mochten even voor een ander gezin. Het meisje daarvan wilde niet. absoluut niet en huilde lange halen. Joris, Bart en Lukas liepen rustig naar de fotograaf. Ik checkte nog snel hun haar. Een paar plukjes waren die ochtend al niet meer in model te brengen, dus dat lukte nog steeds niet. Nou ja, het is zoals het is, dit is typisch hun haar dus prima zo.
Klik, klik, klik en na een paar minuten was het klaar. Wow. Dit ging te goed, kwam er nog een addertje onder het gras vandaan? Gingen ze nog over apparatuur vallen of zouden ze zo dan nog ruzie krijgen? Ik was op alles voorbereid. Dit ging te goed.
Dat leer je op een gegeven moment als moeder he? Dat je alle scenario’s meemaakt; van vallen in een plas water net voor de foto tot een weigerende peuter en als een peuter weigert, dan weet je het wel…
Na afloop van de foto’s loop ik trots naar mijn auto en ben ik trots. De jaren hiervoor stond ik niet in de rij. De gedachte dat ik met drie kinderen ergens naar toe moest was eigenlijk al too much. Mijn lijf werkte niet mee, ik was te moe voor alles. Ik was bang dat ze zouden gaan huilen en ruziën en dat ik dan enorme stress zou krijgen. Dit vijfde schooljaar van Joris is het mij dan eindelijk gelukt om te gaan voor een groepsfoto van de kinderen. En ze hebben hun haar niet perfect en ook de kleren zijn niet op elkaar “Name it” afgestemd. Maar wie maakt dat wat uit. Wij hadden een leuke start van de dag.
Mama moet het doehoen… en vanmorgen waren deze woorden niet eens aan mij gericht. Ik hoorde deze woorden een paar tafels verderop. Ik was aan het ontbijten in het hotel en las de Linda. Mijn eigen drie kinderen zijn bij hun vaders, mijn twee stiefkinderen bij hun moeder en ik ben een paar dagen alleen op pad.
Deze woorden hadden thuis prima uitgesproken kunnen worden. Een voorbeeld; wanneer Lukas moe is en Joris wil hem helpen om zijn schoenen uit te trekken zegt Lukas vaak:”nee, mama moet het doehoen”. Ook echt zo, met een lange extra lettergreep. Alsof dat helpt. Hoewel er bij ons thuis met zeven mensen dus vaak wel iemand is die wil en kan helpen, is het toch vaak “mama of Esther moet het doen”.
Als mama voel ik mij ook echt het middelpunt van ons samengestelde gezin. Ik regel, plan, chauffeur, plak pleisters, knuffel en ruim op. En nog veel meer. Maar los daarvan, ben ik nog meer Esthers. Er zijn zoveel rollen die we als vrouw hebben. En dat kan ingewikkeld zijn en soms kom je in knoei met wat je wilt, wat er verwacht wordt en wat moet.
Dit weekend kies ik voor mijn creativiteit en mijn bedrijf. Ik ben 3 dagen in een hutje (lees hotel) op de hei (lees aan de rand van een dorp). Ik schrijf, denk, rust uit en geef mezelf daarmee de rust en de ruimte die ik zo nu en dan nodig heb om ook al het andere dat er is, op een fijne en warme manier te kunnen doen. Die keuze maken is voor mij nog niet makkelijk. Pas donderdagavond, toen een paar dingen op hun plek vielen, heb ik geboekt. En ik bleef twijfelen tot bijna aan de bestemming toe. Eenmaal hier gekomen, voelde ik waarom ik dit ook alweer deed. Daarna was het goed.
Mama’s hoeven niet alles te doen, ook al denken ze soms van wel. Mama’s mogen ook gewoon Esther, Silvia, Cindy, Monica of Petra zijn. Met hun eigen tijd en invulling daarvan. Vaak is dit wel een keuze die je moet maken en plannen. Voor je het weet ben je zomaar weer een tijd verder, want er is altijd wel iets te doen met een gezin.
En dat is mijn stap als moeder. Ik leer dat mijn kinderen het ook goed hebben wanneer ik er even niet ben. En ik geef mezelf tijd voor al het andere wat ik ook in mij heb.
Om moeder te mogen worden is magisch. Acht jaar geleden werd ik moeder. Mijn zoon Joris werd geboren en ineens was ik het. Moeder. De eerste maanden waren zwaar, ik was erg ziek van de zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig werd het na een paar maanden beter en kon ik echt beginnen met moederen. Ik had een ondernemend jongetje met een energie voor 10. En dat is hij nog steeds!
SAMSUNG
Joris was bijna één toen onze wereld stil stond. Mijn moeder bleek borstkanker te hebben met uitzaaiingen. De boodschap die ze mee kreeg was; er is geen genezing mogelijk. Alles wat je doet is voor verlenging.
Haar leven en dromen werden verstoord. Ze was nog maar 61. Ze genoot volop van haar kinderen en kleinkinderen. Ze wachtte op het moment dat mijn vader met pensioen zou gaan en ze vaker samen op pad konden gaan. Want echt, ze waren nog zo gek met elkaar. Ze leefden een rustig leven in een rustig dorp. Geen gejaag en drukte, maar tijd voor elkaar en voor de mensen om hun heen. Met liefde werd alles gedaan en iedereen was altijd welkom.
Maanden heb ik rondgelopen met een soort van paniek. “ik kan dit nog niet, ik kan niet net moeder zijn en nu ook voor mijn moeder zorgen.” “ik kan geen afscheid nemen, want ik weet niet hoe het moet”. Ik wist ook niet hoe het moest. Ik voelde eenzaamheid in dit gevoel. En uiteindelijk vond ik een weg.
Bijna elk weekend ging ik met mijn kleine jongen naar mijn ouders. De vreugde van zijn aanwezigheid was energie verhogend voor haar. De boekjes voorlezen gaf haar rust. En hem eten geven gaf haar zorgende rol, die ze altijd zo vol overgave deed, nog meer invulling. Ik heb in die maanden naar haar gekeken en geleerd. Zo doe je dat dus, moeder zijn. Zorgen voor iemand, een huiselijk gevoel creëren, geduldig zijn en iemand eigen dingen laten ontdekken.
En elke zondagavond reed ik terug naar Friesland. Zij en papa stonden bij de oprit te zwaaien. In mijn achteruitkijk spiegel zag ik ze samen. En ik zag mijn zoontje achter in de auto. En ik huilde. Elke keer weer als ik terug reed. Ik was al in de rouw. En ik werd sterker als moeder want ik wist, ik wil alleen het beste voor Joris want het leven kan kort zijn.
Na een tijdje stond mijn moeder niet meer bij de oprit, maar zwaaide ze van achter het raam. Ze kon niet meer mee naar buiten. En na een tijdje stond mijn moeder niet meer achter het raam, ze bleef op de bank liggen, ze kon niet meer lang staan. En de laatste keer dat ik wegreed, heb ik haar samen met mijn vader op bed gelegd, want ze wist niet meer wat ze moest doen. En zo begint rouw. Niet op het moment dat iemand overlijd. Maar op het moment dat je afscheid neemt van je dromen, van je kunnen en van je zijn.
Vroeger had ik een hekel aan schoonmaken, zeg tot een jaar of drie geleden. Mijn moeder riep steeds toen ik nog thuis woonde: “ik moet nog zien hoe dat bij jou gaat, als je later je eigen huis hebt!” Ik was chaotisch en rommelig, maar ik wist alles meestal snel te vinden.
Drie jaar geleden was het hier meer dan spitsuur in het gezin; met een baby, een dreumes en 3 kleine jongens. Zelf had ik een bloedwaarde van alles dik in het rood dus ik was leeg, op en uitgeput. Een fysieke burnout noemde de huisarts het. Mijn koppie wilde wel. Dat was niet handig. Ik bleef zo goed als fulltime werken, voor mijn gezin zorgen en ondertussen moest er nog schoon gemaakt worden. En dat vond ik al niets aan.
Tijd voor keuzes maken. Dat heb ik gedaan. Onder andere heb ik mij verdiept in het doen van taken door nonnen en door mensen die in een kibboets werken. Ze werken met het gevoel van dankbaarheid en bijna meditatief aan hun taken. Aan alles wat er moet gebeuren. Ik ging dat ook proberen.
Dat lukte eerst helemaal niet. Sterker nog, ik werd er nog chagrijniger van. En toen kwam dat moment. Het eerste moment dat ik rust begon te ervaren tijdens het huishouden. Dat ik hoop kreeg dat het mij zou gaan lukken. Dat ik het op orde zou krijgen en zou wonen in een schoon en opgeruimd huis. Na veel oefenen en veel klussen werkt het voor mij nu zo.
Ik ben dankbaar als ik 5 manden met was mag opvouwen (per dag dan hè, we zijn een groot gezin ), ik ben dankbaar als ik kilo’s aardappels in de week wegschil. Ik ben dankbaar als ik vieze handjes van de ramen af aan het wassen ben. Ik heb mijn kinderen. Ik mag voor ze zorgen. Ze zijn gezond. En dat is onnoembaar waardevol. Dus de was, de aardappels en de ramen wassen doe ik met liefde, met de hoofdletter L.
Wij gebruiken cookies om onze website en onze service te optimaliseren.
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
